Wspólnoty

Bractwo św. Michała Archanioła powstało przy parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Męczenników Rzymskich w Warszawie. Gromadzi osoby noszące szkaplerz św. Michała Archanioła, chcące w sposób szczególny wypraszać dla siebie i innych łaski za przyczyną Wodza Wojsk Niebiańskich.

Członkiem Bractwa św. Michała Archanioła może zostać każdy chrześcijanin, który świadomie i dobrowolnie podejmuje się nosić szkaplerz św. Michała. Zapisu do Bractwa dokonuje się poprzez wyrażenie woli, przyjęcie szkaplerza oraz wpis do Księgi brackiej.
Członkowie Bractwa św. Michała Archanioła spotykają się na wspólnej modlitwie w każdy pierwszy wtorek miesiąca o godzinie 18.00 Msza św. i nabożeństwo. Codziennie odmawiają Egzorcyzm prywatny do swego Patrona (modlitwę Leona XIII). Starają się o życie w łasce uświęcającej i – przynajmniej – comiesięczną spowiedź. Jako znak nabożeństwa do św. Michała noszą szkaplerz Jego imienia. Poprzez modlitwę i inne praktyki pobożnościowe wstawiają się za innymi ludźmi, szczególnie dotkniętymi różnorakimi zniewoleniami.

Szczególnie ważnym miejscem dla czcicieli św. Michała jest figura Archanioła poświęcona 1 października 2016 r. przez bpa Michała Janochę. Zapraszamy do obejrzenia zdjęć z tego wydarzenia.

Opiekunem Bractwa jest ks. Robert Walantyk.

Więcej na temat św. Michała w homilii ks. Dariusza Kielara CSMA.

Krąg biblijny – regularne spotkanie grupy osób w celu wspólnego czytania Biblii. Wskazane są domowe kręgi biblijne.

Spotkania te odbywają się według następującego schematu (zaproponowanego przez ks. Jana Kruczyńskiego):

• pieśni z wezwaniem Ducha Świętego,
• czytanie fragmentu Biblii np. rozdziału Ewangelii,
• podzielenie się z obecnymi z fragmentami przeczytanego Biblii, które „zadźwięczały” w duszy,
• odczytanie homilii objaśniającej przeczytany fragment,
• wspólna modlitwa.

Pełny opis dostępny jest w internecie pod tym adresem

Kręgi biblijne w naszej parafii rozpoczęły spotkania w październiku 2012 r. z inicjatywy księdza proboszcza Zygmunta Niewęgłowskiego. Do tej pory odbyło się 10 spotkań. Odbywały się one w kawiarence, w poniedziałki, od godz. 19:30. W spotkaniach brało udział od ok. 10 do ok. 30 osób. Na pierwszych spotkaniach ton nadawał i uczył nas ks. Jan Kruczyński, który specjalnie przyjeżdżał na te spotkania ze Stargardu Szczecińskiego i udostępnił swoje homilie do Ewangelii wg św. Mateusza. Oprócz ks. Jana nasze spotkania wspomagali śpiewem i muzyką Ania i Wojtek oraz Ryszard, za co im wszystkim bardzo serdecznie dziękujemy.
Ideą parafialnego kręgu biblijnego jest pokazanie jak przebiega taki krąg i zachęcenie do spotkań we własnym gronie z zapraszaniem innych osób do wspólnego czytania Biblii. Już trzy rodziny prowadzą własne kręgi w swoich domach. Zapraszamy wszystkich do zapoznawania się ze słowem Bożym w tej właśnie formie.

Opiekunem Kręgów jest ks. proboszcz Zygmunt Niewęgłowski

Historia Wspólnoty Krwi Chrystusa bierze swój początek już na Golgocie, kiedy to według legendy jeden z żołnierzy rzymskich obecnych podczas ukrzyżowania Jezusa zabrał ze sobą do domu relikwię Jego Krwi. Skrawek płaszcza nasączone­go Krwią Chrystusa przekazywano jako rodzinny skarb z pokolenia na pokolenie.

W 1708 r. ostatni członkowie tego rodu przekazali relikwię do pobliskiej bazyliki San Nicola in Carcere w Rzymie, w której wystawiono ją na ołtarzu i otoczono czcią.

Członkowie Wspólnoty Krwi Chrystusa, wierni charyzmatowi św. Kaspra del Bufalo (1786-1837), ofiarowują Krew Chrystusa Ojcu Niebieskiemu, gdy w cierpieniach świata spotykają Krwawiącego Jezusa. Jest to ich droga odnowy Kościoła i świata. Bractwo Przenajdroższej Krwi Chrystusa powstało w 1808 r. w Rzymie, później opiekowało się nim założone przez św. Kaspra w 1815 r. Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa.

W Polsce wspólnotę założył członek zgromadzenia, o. Winfried Wermter CPPS (ur. 1940). Na początku lat osiemdziesiątych o. Wermter przeszczepił do Polski Zgromadzenie Misjonarzy i zainicjował też powstanie świeckiej Wspólnoty Krwi Chrystusa.
Obecnie liczy ona ok. 10 tys. członków i 4 tys. sympatyków.

Wspólnota Krwi Chrystusa w swojej duchowości kładzie duży nacisk na życie Słowem Bożym według metody „Słowa Życia” – w ten sposób staje się światłem w szukaniu i wypełnianiu woli Bożej, drogowskazem, dającym moc i siłę do przezwyciężania trudności. Co więcej, Słowo Boże inspiruje do ewangelizacji, do bycia świadkiem i narzędziem w ręku Boga.

Praktycznie odbywa się to w ten sposób, że na spotkaniach w swoich grupach rozważany jest fragment z Pisma Świętego, uczestnicy dzielą się owocami medytacji, a następnie wybierają wspólnie krótki fragment, którym starają się żyć przez następny tydzień, tzn. powtarzać to Słowo w sercu jak najczęściej i konsekwentnie kształtować według niego swoje życie. Najmocniejszym i głównym „Słowem Życia” oraz największą inspiracją dla nas jest Krew Chrystusa, która uczy ofiarnej miłości, pozwala poświęcić dla bliźniego nasz czas i siły.

Jako wspólnota osób świeckich, stara się być ona przedłużeniem misji Misjonarzy Krwi Chrystusa w świecie, a zwłaszcza w miejscach, gdzie sami nie mogą dotrzeć.

Święty Kasper del Bufalo, założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa i patron Wspólnoty Krwi Chrystusa, prowadził misje ludowe i ewangelizował bandytów, którzy w tych czasach terroryzowali tereny między Rzymem a Neapolem.

To apostolstwo kontynuują dzisiaj jego duchowi synowie, którzy tak samo jak ich założyciel, prowadzą misje i rekolekcje w parafiach oraz dni skupienia i rekolekcje w Domach Misyjnych dla dzieci, młodzieży, a także dorosłych. Obok tych zadań starają się odpowiadać na różne inne bolączki i potrzeby ludzi, którym są w stanie zaradzić. Ta misja nie byłaby jednak tak owocna bez pomocy i udziału w niej osób świeckich. Realizowanie i pogłębianie tej współpracy dokonuje się m.in. poprzez comiesięczne skupienia formacyjne, z których korzystają animatorzy diecezjalni Wspólnoty, po czym z kolei przekazują temat animatorom parafialnym, a ci członkom WKC na organizowanych dla nich spotkaniach.

Spotkania w czwartki o godz. 17.00 w salce na dole w domu parafialnym.

Opiekunem Wspólnoty w naszej parafii jest ks. Zenon Piskorski.

Różaniec jest jedną z najpopularniejszych i najpiękniejszych modlitw wiernych Kościoła Katolickiego.
Modlitwę tę upowszechnił św. Dominik, który uważany jest za Ojca Różańca Świętego. Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV wieku dzięki dominikaninowi błogosławionemu Hanusowi a la Roche.
Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła. Sami papieże zachęcali wiernych do jej odmawiania.
Do rozpropagowania Różańca przyczyniła się też sama Maryja. W swoich objawieniach m.in. w Lourdes, w Fatimie czy w polskim Gietrzwałdzie wzywa do modlitwy różańcowej.

Stowarzyszenie Żywego Różańca założyła Paulina Maria Jaricot w 1826 roku, we Francji w Lyonie. Pragnęła przez nie „dokonać zjednoczenia serc, aby przez zasługi Jezusa i Maryi wyprosić nawrócenie grzeszników, wywyższenie Kościoła, utrzymanie wiary w krajach katolickich i rozszerzenie wiary na cały świat”. Chciała modlić się za tych, którzy się nie modlą, i kochać Maryję za tych, którzy Jej nie znają i nie kochają.

Żywy Różaniec w Polsce nazywamy kółkami różańcowymi. Pierwsze Koła Żywego Różańca powstały już w XIX wieku. Założył je ksiądz Brandowski, który znacznie przyczynił się  w tamtych czasach do rozszerzania kultu maryjnego w Borku. W 1860 r. ks. Brandowski założył koło żywego różańca panien, a dwa lata później matek. Kolejne koło – młodzieńców i ojców powstało w 1898 roku.

Koła żywego różańca istnieją w 90 proc. polskich parafii. Pierwszy człon nazwy wskazuje na wymiar rodzinny tego ruchu. Jego członkowie znają się, odwiedzają, pomagają sobie wzajemnie. Ze wspólnej modlitwy rodzi się chrześcijańska odpowiedzialność za bliźniego. Miłość bliźniego to najlepszy sprawdzian wartości modlitwy.

Członkowie tego ruchu po wpisaniu do Księgi Żywego Różańca są zobowiązani do:
codziennego, wiernego odmawiania i rozważania wyznaczonej tajemnicy różańcowej; udziału w comiesięcznym nabożeństwie połączonym ze zmianą tajemnic; jeśli to możliwe, uczestniczenia w październikowych nabożeństwach różańcowych; szerzenie czci Matki Najświętszej przez przykład własnego życia; odważnego stawania w obronie wiary i Kościoła. W przypadku śmierci kogoś z członków Żywego Różańca zalecany jest udział w jego pogrzebie i pamięć o nim w modlitwie.
Członkowie Żywego Różańca mogą uzyskać odpust zupełny osiem razy w roku:
w dniu przyjęcia do Żywego Różańca; Narodzenia Pana Jezusa; Zmartwychwstania Pańskiego; Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie; Wniebowzięcia Matki Bożej; Królowej Różańca Świętego; Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny oraz Ofiarowania Pańskiego.
Odpusty można uzyskać pod zwykłymi warunkami: spowiedź i Komunia Święta, modlitwa według intencji Ojca Świętego i odnowienie postanowienia wiernego zachowania statutu Stowarzyszenia Żywego Różańca.

Utarło się przekonanie, że członkami kółek różańcowych są zwykle osoby starsze. Rzeczywiście, jest to prawda, chociaż niepełna – w wielu parafiach istnieją róże dziecięce czy młodzieżowe. Kościół bardzo ceni sobie ludzi w podeszłym wieku, tych, którzy mając za sobą długie lata doświadczeń, doszli do umiłowania najbardziej podstawowych wartości życia, jakimi są służba Bogu i Kościołowi w radosnej miłości.

Opiekunem Kół Żywego Różańca jest ks. Robert Walantyk.

Droga Neokatechumentalna to wspólnota powstała pod wpływem Soboru Watykańskiego II w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku w Hiszpanii. Do Polski dotarła dzięki  jezuicie o. Alfredowi Cholewińskiemu. Pierwsza wspólnota neokatechumenalna w Polsce powstała w 1975 roku przy kościele rektoralnym Ojców Jezuitów na ul. Królewskiej w Lublinie.

Droga, zgodnie ze swoim Statutem, stanowi „powszechne dziedzictwo Kościoła”. Statut, zatwierdzony w czerwcu 2008 roku, opisuje podstawowe zasady autentycznego modelu Drogi, która powinna zostać zachowana w swoich specyficznych cechach i ciągłości, i w tym sensie jest pomocą dla biskupów oraz proboszczów. Pierwsze punkty statutu podkreślają, że „Droga Neokatechumenalna” pozostaje w służbie biskupowi, jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary”.

Droga składa się z zespołu dóbr duchowych. Stanowią je: „neokatechumenat”, czyli katechumenat pochrzcielny, stałe wychowanie wiary, katechumenat (przygotowanie do sakramentu chrztu) oraz służba katechezie.

Natura Drogi Neokatechumenalnej została zdefiniowana przez Jana Pawła II, który napisał: „Uznaję Drogę Neokatechumenalną, jako itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych”.

Droga zaczyna się katechezami kerygmatycznymi, głoszonymi w parafii przez ekipę katechistów zaproszonych przez proboszcza. Na katechezy może przyjść każdy – dorośli i młodzież od 13 roku życia. Jest to cykl 15 wieczornych spotkań, zakończonych trzydniowym wyjazdem dla wszystkich chętnych – konwiwencją.

Pierwsza wspólnota Drogi w naszej parafii powstała w 1987 roku dzięki inicjatywie i zaangażowaniu śp. ks. Henryka Miastowskiego. Obecnie w naszej parafii istnieją cztery wspólnoty, do których należy około 90 osób dorosłych.