6 stycznia w naszym kościele odbył się koncert chóru kameralnego In Letitia „Uroczyste kolędowanie”. Gwoździem programu było A ceremony of Carols (Uroczyste Kolędowanie) B. Brittena. Więcej o tym utworze mówi nam ks. Krystian Chmielewski…
Utwór otwiera i zamyka Hodie Christus natus est, które jest gregoriańską antyfoną do hymnu Magnificat śpiewaną w czasie bożonarodzeniowych Nieszporów. Kieruje naszą myśl ku tajemnicy dnia, w którym chwała Boga stała się dotykalna dla człowieka. Nasze spotkanie z Chrystusem w wierze dokonuje się zawsze dzisiaj. Szczególnie mocno podkreśla to święty Łukasz, który sięga po to słowo w kluczowych momentach Ewangelii: dzisiaj rodzi się Jezus (Łk 2, 11), dzisiaj – jak mówi Jezus w synagodze w Nazarecie – wypełniają się na Nim słowa proroków, dzisiaj – musi zatrzymać się w domu Zacheusza, dzisiaj – obiecuje raj dobremu łotrowi. Także i my możemy spotkać Jezusa albowiem Bóg na nowo wyznacza pewien dzień – dziś (Hbr 4,7).
Wolcum Yole odsłania nam cały kalendarz świąteczny – święto św. Szczepana, św. Jana, Młodzianków, św. Tomasza, Nowy Rok, Święto Matki Bożej Gromnicznej. Wynika to ze starej tradycji Kościoła, która w Bożym Narodzeniu upatrywała początku świętowania bez kresu. Do dziś usłyszeć to można – w sprawowanym już tylko gdzieniegdzie w uroczystość Objawienia Pańskiego – obrzędzie ogłoszenia daty Paschy: Chwała Pana objawiła się wśród nas i będzie się objawiała zawsze, aż do Jego powtórnego przyjścia. W zmiennych kolejach naszego życia wspominamy wciąż na nowo i przeżywamy tajemnice naszego Zbawienia: Wiedzcie, najmilsi Bracia, że dzięki miłosierdziu Bożemu, tak jak zakosztowaliście radości narodzenia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, tak i dziś oznajmiamy wam radość najbliższej Paschy – Zmartwychwstania naszego Pana i Boga. Po tym uroczystym wstępie następuje wyliczenie rozmaitych świąt, których data związana jest z obchodem Paschy. Początkiem wszystkiego jest zakosztowanie radości narodzenia Jezusa.
Kolejne hymny wychwalają dziewicę, która nie ma sobie równych – Maryję, Matkę Jezusa. Słyszymy, że stała się komnatą dla Oblubieńca – to echo przepięknych rozważań świętego Bernarda, który do Maryi odniósł słowa Pieśni nad pieśniami i psalmów.
Na szczególną uwagę zasługuje Deo Gracias. Znajdujemy w nim odniesienie do upadku pierwszych ludzi i odrodzenia wszystkiego dzięki Maryi i jej Synowi. Błogosławiona niech będzie chwila, w której wzięte zostało to jabłko – słowa przypominają nam odniesioną do Maryi formułę znaną z najpiękniejszego i najważniejszego śpiewu Kościoła – Exsultetu. W wigilię Paschy ogłasza się światu potęgę Zmartwychwstałego ukazując głęboki sens wszystkich wydarzeń historii zbawienia – O zaiste konieczny był grzech Adama, który został zgładzony śmiercią Chrystusa! O szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!
Paschalne odniesienie znajdujemy też w utworze „To dzieciątko”. Staje się jasne, że nad Bożym Narodzeniem kładzie się cieniem jerozolimska Golgota. Zwycięstwo, którego dokona Chrystus przyjdzie przez przyjęcie ludzkiej słabości i kruchości istnienia – prawdziwego człowieczeństwa. W tym uniżeniu Boga rodzącego się w Betlejem i spoczywającego w kołysce rozpoczyna się poważna walka o każdego człowieka i jego zbawienie. Do udziału w tej walce jesteśmy zaproszeni i my – Moja duszo, wraz z Chrystusem włącz się do boju. Tym bojowaniem jest nasze życie (por. Hi 7,1). Nie zmagamy się jednak sami. Boże Narodzenie odnawia w nas wiarę, że Bóg nie jest obserwatorem, ale czynnym uczestnikiem tej walki. Niech w każdym z nas świąteczne doświadczenie prowadzi do wyznania, że Pan stanął przy mnie i mnie wzmocnił (2 Tm 4,17).